Mezarlarında Bile Huzur Bulamayan Sansasyonel Bir Ölüm Yaşanan 10 Ünlü İsim

Anne Boleyn, 16. Yüzyılın başında VIII. Henry’nin ikinci karısıydı. Henry, ilk karısı Aragonlu Catherine’den boşanmak istediğinde ve bunun için Papa ile savaştıktan sonra Henry’yi Protestanlığa dönüştüren oydu. Ancak ilk evliliğinin ardından başlayan Anne Boleyn’in geleceği pek parlak değildi. İki düşük ve sadakatsizlik suçlamasının ardından 1536’da Henry tarafından idam edildi. O zamanki haberlere göre, daha sonra Londra Kulesi yakınlarındaki Kraliyet Şapeli’ne gömüldü. Yoksa bu kadar mıydı? Efsaneye göre Anne Boleyn, hayatı boyunca sık sık Erwarton Hall adlı bir taşra malikanesini ziyaret etti. Teyzesi ve amcası orada yaşıyordu ve Anne’nin orayla ilgili güzel anıları olduğu söyleniyor. Hikayeye göre, infazından sonra kalbi vücudundan ayrıldı ve daha sonra kalp şeklinde bir tabut içinde Erwarton’a gönderildiğini ve burada konağın mahzenine gömüldüğünü söyledi.

Belki öyledir. Anne Boleyn’in cesedinin akıbeti bugün bir sır olarak kalıyor ve kalbinin bir yerden bir yere götürülmesinin hikayesi tek bir soygun değil. 1840’larda mahkeme muhabirleri, Anne’nin sözde son dinlenme yeri hakkında başka bir efsane kaydetti. Bu efsanede ölümünden kısa bir süre sonra tüm cenazesinin Londra’dan alınarak Norfolk bölgesindeki Salle köyüne götürüldüğü anlatılır. Bu köy, Boleyn’in ailesinin atalarının memleketiydi ve bu nedenle bu bağlantı makul görünüyordu, ancak maalesef bugün bunun doğruluğunu kanıtlamanın hiçbir yolu yok. Ve kalbinin hem Erwarton’da hem de Salle’de olamayacağından oldukça eminiz, yani iki yerde. Ancak efsane yine de varlığını sürdürüyor ve iddiaya göre Boleyn’in hayaleti, ona hayatını hatırlatmak için her yıl 19 Mayıs’ta küçük köye musallat oluyor.

Marilyn Monroe, 20. yüzyılın en ikonik aktrislerinden biriydi. Ancak 1962’de beklenmedik bir şekilde ve beklenmedik bir şekilde öldüğünde, hayranları şok oldu. Birçok insan ölümünün tesadüfi olmadığına inandığını söyledi. Bazıları onun Lider John F. Kennedy ile duygusal bağına işaret etti ve bu nedenle Amerikan istihbarat casuslarının iç güvenlik nedenleriyle Monroe’yu öldürdüğü iddia ediliyor. Bu söylentiler, ölümünden sonraki aylarda arttı. Sonra, aylar yıllar geçtikçe, Amerikalılar Marilyn’in kalıntılarına ne olduğunu öğrendiğinde komplo tırmandı.

Mide içeriğini ve diğer organ örneklerini analiz için bir laboratuvara gönderdiler. Ayrıca daha fazla analiz için bir dizi kan ve doku örneği aldılar. Onları başka bir laboratuvara gönderdiler, ancak laboratuvarın numuneleri asla almadığını öğrenince şok oldular. Endişelenen Miner ve Noguchi, Monroe’nun laboratuvarda sakladıkları diğer kanını test etmeye devam ettiler. Bu kanda ilginç bir şey buldular: nembutal varlığı. Pentobarbital sodyum olarak da bilinen Nembutal, vücutta sakinleştirici olarak çalışan bir barbitürattır. Uykusuzluk tedavisinde kullanılabilen bir antidepresan. Ancak Monroe’nun vücudunun hiçbir yerinde iğne izi yoktu. Kafası karışan Miner ve Noguchi, ilacın lavmanla verilmiş olması gerektiğini düşündüler, ama kim tarafından? Ve neden? Tıp uzmanlarının asla öğrenme şansı olmadı. Monroe’nun doku ve kan örnekleri postada kaybolmakla kalmadı, midesi ve diğer organları da parçalandı. Neden yok edildiklerinden kimse emin değil. Ancak onların yok edilmesiyle, Nembutal hakkında daha fazla şey öğrenme umutları suya düştü. Böylece Marilyn Monroe’nun ölümünün gizemi altmış yıl boyunca devam etti ve hala da devam ediyor…

Kaderinde Aziz Francis Xavier olacak adam, 16. yüzyılın başlarında günümüz İspanya’sında doğdu. Genç bir yetişkin olarak, 1542’de Hindistan’daki bir koloniye atanan bir Cizvit misyonunun parçasıydı. Orada bir süre vaaz verdikten sonra, daha fazla ruh kurtarmak için Malezya’ya gitti ve Anjiro adında bir adamı tanrıyı kabul etmeye ikna eden rahip oldu. tüm Japonya’da din değiştiren ilk Roma Katolikini yaratmak. Ancak kilisedeki hayatı misyonerlik açısından ilginç ve dünya seyahati söz konusu olduğunda döneminde kesinlikle rakipsiz olsa da, St. Francis Xavier’in hayatı ölümünden sonra gerçekten değişti. Japonya’daki misyonerlik başarısından sonra, St. Francis daha fazlası için Çin’e seyahat edecekti, ancak seyahatten hemen önce öldü. İlk başta kolay bir tabuta gömüldü ve Hindistan’a geri gönderildi. Ancak oraya gömüldükten iki ay sonra cemaatçiler, sözde tüm vücudunun hala sağlam olduğunu keşfettiler.

Hindistan’daki Portekizli kilise yetkilileri, azizliğini kanıtlamak için Francis’in cesedini Goa kentindeki bir kilise binasında sergiledi. Aziz Francis Xavier’in hikayesi muhtemelen böyle bitmeliydi ama dahası da vardı. 1554 yılında cesedi sergilenirken, Dona Isabel Carom adlı Portekizli bir soylu kadının cesedin ayak parmağını ısırdığı ve ardından elbette hatıra olarak eve götürdüğü öğrenildi. Şaşırtıcı bir şekilde, ayak parmağının ailesinde onlarca yıl ve ardından yüzyıllarca kaldığı söylendi. Aziz Francis Xavier’e gelince, vücudunun geri kalanının çoğu Goa’daki Doğuş Bazilikası’nda ikamet etmeye devam ediyor. Ancak yıllar içinde vücut parçaları da kesilerek dünyanın her yerine gönderilmiştir. 1614’te sağ kolunun parçaları Makao, Malezya ve Roma’ya gönderildi. Daha sonra, oradaki çalışmalarının onuruna elleri Japonya’ya gönderildi. Bugün, St. Francis Xavier, dünyanın dört bir yanındaki kesimlerde hem saygı görüyor hem de ona tapılıyor.

John’un hikayesi İncil’deki en iyi bilinen hikayelerden biridir. Matta İncili’nde, Yeni Ahit’te İsa’nın habercisi olan Yuhanna’nın, kardeşinin karısıyla evlendiği için Herod Antipas’ı azarladığını öğreniyoruz. Yahya’ya öfkelenen Hirodes onu hapse attı. Hirodes hapishaneye girdikten sonra yeğenini memnun etmek için Yahya’nın kafasını kesmeye karar verir. Oradan John’un cesedi başsız olarak gömülür ve doğal olarak orada bitmez. Aslında, bugün bile, Hıristiyanlar ve İncil bilginleri, Yahya’nın kafasının nerede olduğunu hâlâ tartışıyorlar. Geleneğe göre, John’un kafasının Fransa’nın Amiens kentindeki katedrale gönderildiği varsayılır. Ama bu onun nihai varış noktası değil. Roma’daki San Silvestro Bazilikası da peygamberin başının içlerinde olduğunu iddia ediyor.

2010 yılında Bulgaristan’daki Sveti İvan Manastırı’nın harabelerinde çalışan kazı görevlileri bir adama ait kalıntılar ortaya çıkardı. Profilinde Orta Doğu DNA’sı bulunan birinci yüzyıldan kalma ceset arkeologları şok etti ve Vaftizci Yahya’nın kalıntılarının gerçek yerinin burası olup olmadığını merak etmeye başladılar. Elbette günümüzde bunlardan emin olmanın bir yolu yok. Ve gizem hala devam ediyor…

Budist geleneğine göre Buddha, ölümünden sonra yakılmıştır. Ama görünüşe göre, vücudunun tamamı yangında yakılmadı. Ölümünden ve yakılmasından hemen sonra, sadık takipçilerinin küllerden dört diş ve üç küçük kemik çıkardıkları söylenir. Dişler ve küçük kemikler hızlı bir şekilde aslına uygun bir şekilde korundu ve korundu. Daha sonra, dünyanın dört bir yanındaki Budistler, bu eşyalara saygı göstermek ve onları dinin kurucu babasına ibadet etmek için kullanmak için tapınaklar inşa ettiler. Efsaneye göre dişlerden biri, şimdi Hindistan’ın doğu kıyısındaki Kalinga bölgesinin kralına verildi. Bu diş daha sonra günümüz Sri Lanka’sındaki Seylan Krallığı’na nakledildi. Adanın kralı o zamanlar dindar bir Budistti, bu yüzden dişi memnuniyetle aldı ve güvenlik için dikkatlice kilitledi.

Yerel bir aktivist Katolik piskopos, dişin ince bir toz haline getirilmesini ve yakılmasını emretti. Daha sonra Güneydoğu Asya’daki orta din savaşının sembolü haline gelmesini önlemek için onu nehre attı. Buda’nın kalan dişleri ve kemikleri zamanla dağıldı ve tarihin sayfalarında kayboldu – biri hariç. Bugün, Portekiz diş hikayesi, hala var olduğu varsayılan tek Buda dişi değildir. Sri Lanka, Kandy’deki Kutsal Diş Tapınağındaki rahipler, modern çağda bile Buda’nın dişlerinin kalıntılarını kutlamaya devam ediyor. Her çarşamba kokulu suyla yıkarlar. Ayrıca günde üç kez yüceltme ayinleri düzenlerler. Onun dişi bir Buda olduğuna inanıp inanmamanız gerçekten önemli değil, çünkü kesinlikle inanıyorlar.

Geronimo, kabilesinin topraklarına Amerikan ve Meksika genişlemesine karşı şiddetli direnişleriyle tanınan Apaçilerin lideriydi. Hayatı boyunca hem Amerikan hem de Meksikalı askerlere karşı acımasızca savaştı. Ancak 1909’da öldüğünde, 14 yıl önce Amerikan hükümeti tarafından gönderildiği Oklahoma, Fort Sill’de bir hapishanedeydi. Bugün Oklahoma, Comanche County’deki Beef Creek Apache Mezarlığı’na gömüldü. Efsaneye göre Geronimo gömüldükten on yıldan kısa bir süre sonra cesedi Yale Üniversitesi’nin Skull and Bones gizli topluluğu tarafından parçalandı. Bazıları, mezar soygununun Başkan George HW Bush’un babası ve Başkan George W. Bush’un büyükbabası Prescott Bush’un emriyle gerçekleştirildiğini iddia etti. O zamanki haberlere göre, Prescott uzun bir okul tatili sırasında Oklahoma kırsalına gitti ve kemikleri çıkardı. Teze göre daha sonra onları Kafatası ve Kemikler’in uygun bir şekilde ‘Mezar’ olarak adlandırılan merkezine geri getirdi.

Bugün, Yale ile ilgili birçok kişi hikayeyi yalanladı, ancak Geronimo’nun kendi torunu doğruluğundan o kadar emin değil. Ivy League üniversitesinin kampüsünde gerçekten Geronimo olup olmadığını görmek için Yale’in müze koleksiyonlarındaki kemiklerle kendi DNA’sını test etmeyi teklif etti. Yale temsilcileri, kemiklerin ellerinde olduğunu şimdilik inkar etmeye devam ediyor. Ayrıca üniversite yetkilileri, Kafatası ve Kemikler bölümünün, eğer gerçekten kendilerine aitse, kemikleri taşımak için 100 yıldan fazla süresi olduğunu söylüyor. Yine de, bu soygun büyüleyici bir gizem oluşturuyor. Geronimo’nun torununun tek dileği, eğer kemikler gerçekten oradaysa, torunlarının atalarını Arizona Çölü’nün Apaçi topraklarına gömebilmeleri için kemiklerin geri verilmesidir.

Napolyon Bonapart’ın yaşamı, Waterloo savaşında yenilmesinin ardından yıkıcı bir şekilde sona erdi. Yıkıcı yenilgisine yanıt olarak, kararlı İngilizler onu Atlantik’teki uzak St. adasına gönderdi. 1821’e kadar sürdü ve orada çoğunlukla yalnız ve ilgisiz bir şekilde öldü. İlk başta kalıntıları adaya gömüldü, ancak Fransız yetkililer kalıntıları kaldırmak ve Napolyon’u anavatanına geri götürmek için adaya gittiklerinde büyük bir sürprizle karşılaştılar: Ölü adamın penisi kayıptı! Fransız yetkililer ne olmuş olabileceğini araştırmaya başladılar ve farklı bir şey öğrendiler. Napolyon’un ölümü üzerine doktoru Francesco Antommarchi, imparatorun tüm organlarını kesti. O dönemde hükümdarların ve ileri gelenlerin mumyalanması, söz konusu olduğunda oldukça tipik bir uygulamaydı. Yani organların alınması Fransızları şaşırtmadı. Ancak nedense Antommarchi, eski imparatorun cinsel organını da kesmişti.

Yüz yıl sonra bir sürpriz oldu; 1916’da penis bir şekilde İngiliz bir koleksiyoncunun kişisel eşyalarının arasına girdi. Koleksiyoncu, onu gönderip sergileme zamanının geldiğine karar verdi. Örneğin, 1927’de New York’taki Fransız Sanat Müzesi’nde ‘Napolyon’dan Kalıntılar’ koleksiyonunun bir parçası olarak sunuldu. O tarihten sonra penisin mülkiyeti bir şekilde ünlü ürolog John Lattimer’e geçti ve Lattimer ölünce bu mülkiyeti kendi kızına devretti. Lattimer’in bugün hala penise sahip olduğu, ancak koleksiyonu kendisine saklamayı tercih ettiği bildiriliyor. Fransız hükümeti onu geri istemedi, bu yüzden penis şimdilik kapalı tutulabilir gibi görünüyor. Garip bir söylenti için garip bir son, ancak sonuç, tamamen ortadan kaybolduğu önceki yüzyıldan hiçbir şekilde daha iyi değil.

St. Padua’lı Anthony, geleneğe göre Portekizli bir rahipti. 12. ve 13. yüzyıllarda yaşadı ve 1231’de öldüğünde zamanının en büyük vaizlerinden biri olarak anıldı. O kadar popülerdi ki, ölümünden hemen sonra aziz ilan edildi. Dünya çapındaki popülaritesi, onu hızla ölümsüzleştirmeye çalışan Papa XIII. Leo’nun dikkatini çekti. Aziz Anthony’nin ölümünden sonra, bedeni daha sonra büyüyen alayı barındırmak için büyük bir katedrale taşındı. Dünyanın her yerinden hacılar ziyarete geldi. Oraya vardıklarında, cesedi mezardan çıkarıldı ve kilise yetkilileri tarafından incelendi: Dili ve çenesi dışında St. Anthony’nin vücudunun neredeyse tamamı çürümüştü. Hayatı boyunca çok sert ve etkili bir vaiz olan bu adam, görünüşe göre sözde konuşma araçlarını ölümünden sonra Kilise’de kalmak için bıraktı. Hatta dilinden gerçek aşkı gösteren bir parıltı yayıldığı bile iddia edildi.

Genellikle Anthony’nin memleketi Padua’daki Basilica del Santo’da özel bir kutuda sergilenirler. Ancak eşyalar aynı zamanda dünya çapında çeşitli gezilere de çıktı. Örneğin, 2013’te sihirli dil, St. Anthony’nin ölümünün 750. yıldönümünü kutlayan çeşitli ülkelerden Katolikleri ziyaret etmek için Katolik yetkililerle birlikte Avrupa ve Kuzey Amerika’yı dolaştı.

Zamanının en zeki insanlarından biri olan Galileo Galilei, bugün bile dünyanın en önde gelen bilim adamlarından biri olmaya devam ediyor. İtalyan asıllı matematikçi ve bilim adamı, Nicolaus Copernicus’un dünyanın güneş etrafında döndüğü fikrini destekledi ve geliştirdi. Hayatı boyunca tartışmalı olan bu fikir için bir bedel ödemesine rağmen Galileo, ölümünden sonra bilimsel bir öncü olarak anıldı. 1642’de öldüğünde, ölümü alenen pek fark edilmedi veya bilinçli olarak yası tutulmadı. Floransa’daki Santa Croce Bazilikası’ndaki Novitiate Şapeli’nde kolay bir mezara gömüldü. Yaklaşık 100 yıl boyunca, bilime yaptığı katkılar tüm dünyayı kasıp kavururken bile, küçük mezarında kimseden habersiz yattı. Daha sonra, 1737’de Gian Gastone de’ Medici adlı bir Floransa dükü, Galileo’nun daha uygun bir gömü alanına ihtiyacı olduğuna karar verdi ve diğer hayranlarla birlikte cesedi şapelin kuzey avlusuna taşıdı. Galileo, Michelangelo’nun karşısındaki yeni yerine gömüldü. Din görevlileri bu değerli defin yerinin bir kâfire verildiğinden yakındıysa da de’ Medici geri adım atmadı. Bugün Galileo’nun kalıntıları o noktada yatmaya devam ediyor.

Adolf Hitler için son son, 1945’te ani ve şiddetli bir şekilde geldi. İkinci Dünya Savaşı’nda uzun ve korkunç bir mücadelenin ardından Amerikan askerleri, Nazi Almanya’sını yenmeye başlamıştı. Sonun yaklaştığını hisseden Hitler, adaletle yüzleşmektense kendisini ve karısı Eva Braun’u vurmayı seçti. Cenazesinin Berlin’i işgal eden Amerikan ve Sovyet askerleri tarafından ne kadar isteneceğini bilen Alman yetkililer, harekete geçmek zorunda kaldılar ve düşman eline geçmesini önlemek için cesetleri yaktılar ve yakılan külleri çaldılar. Ancak Hitler’in bazı kemikleri yakılmaktan kurtuldu. Ve bu kemiklerden bazıları gizlenip kilitliyken, diğerleri bir şekilde Alman kontrolünden çıktı. Özellikle Hitler’in çene kemiği ve kafatasının bir kısmı 1945’teki intiharından hemen sonra tarih sahnesinden silinmiştir. Otuz yıl sonra bir anda yeniden ortaya çıkmıştır.

Hitler’in kalıntılarına sözde ne olduğuna dair komplo teorileri yaygınlaştı. Son olarak, 2009’da FSB, söz konusu kemik modüllerinin yanı sıra Hitler’in bazı dişlerine sahip olduğunu kabul etti. 2018’de Rusya, bir grup bilim insanının kimlik tespiti için kemikleri incelemesine izin verdi. Araştırmacıların 70 yıllık kemiklerin küçücük modülleri üzerinde yapabileceği pek bir şey yoktu. Bununla birlikte, dişler, Hitler’in uzun zaman önce diş hekimi tarafından diktatörün diş kayıtlarıyla ilgili olarak verilen bir tanımla olumlu bir şekilde eşleşmeyi başardı. Fazla bir şey değildi ama bilim adamlarının bir sonuca varması için yeterliydi: kemik parçaları gerçek görünüyordu ve dünyaya söylendiği gibi Hitler gerçekten de 1945’te öldü.